Sch’eu vegn a chaminar, piglia pel solit cun mai meis cheu. Ün pa ajer frais-ch e movimaint til fan adüna bain, ed intant cha no eschan in gir insembel, vaina eir ün pa temp da taloccar.
Scha no vain bun insembel, disch el robas sco: «Tü fast quai bain, guarda quant svelta cha tü est!», o «Guarda be che bel chi’d es qua!».
In quels mumaints til cumporta fich bain, e sun dafatta grata ch’el am tira adimmaint da giodair il mumaint. Otras jadas poja esser plü stantus da til tour cun mai.
Lura vegnan commentars da quai da suringiò, cun üna vuschina seccanta plain inbüttamaints: «Guarda quant svelt cha tia collega chamina, perche nu rivast dad ir in seis tempo?», o lura eir: «Pell’amur da dieu, guarda be quant cha tü süjast! Sperain be ch’ingün nun at vezza talmaing our’d flà!»
Minchatant am è’l però listess ün bun cumpogn. Pel solit in quellas situaziuns ch’eu sun ida ün mumaint sainza cheu e riv tuot in üna jada sün alch costas grippusas e spinusas. Lura doda sia vusch sonora chi disch: «Varda pro da tai, e na ris-char massa!».
Schi schi, meis cheu ed eu nu fain adüna farina, ed eir sch’el sa esser ün seccant – a la fin finala suna listess grata da til avair pro mai.
ElBerndo scriva 